Gdzieś tam hen, ponad Gór Mglistych chłód

Troszeczkę hobbitowo :)
Sporo zajęło mi przetłumaczenie tej piosenek i mam świadomość, że wciąż daleko jej do ideału (choćby rymy), dlatego tym bardziej proszę o uważne czytanie i zwracanie mi uwagi na wszystkie błędy...
No i oczywiście czekam na Wasze propozycje! Choćby to miałoby być jedno słówko - piszcie.
A tutaj linki do pełnych (ha, nawet pełniejszych) wykonań :)
Song of the Lonely Mountain - część I
Song of the Lonely Mountain - część II

Far over the Misty Mountains cold/ Gdzieś tam hen ponad Gór Mglistych chłód

Far over the Misty Mountains cold To dungeons deep and caverns old We must away ere break of day To seek the pale enchanted gold. The dwarves of yore made mighty spells, While hammers fell like ringing bells In places deep, where dark things sleep, In hollow halls beneath the fells. For ancient king and elvish lord There many a gleaming golden hoard They shaped and wrought, and light they caught To hide in gems on hilt of sword. On silver necklaces they strung The flowering stars, on crowns they hung The dragon-fire, in twisted wire They meshed the light of moon and sun Far over the Misty Mountains cold To dungeons deep and caverns old We must away, ere break of day, To claim our long-forgotten gold. Goblets they carved there for themselves And harps of gold; where no man delves There lay they long, and many a song Was sung unheard by men or elves The pines were roaring on the height, The winds were moaning in the night. The fire was red, it flaming spread; The trees like torches blazed with light. The bells were ringing in the dale And men looked up with faces pale; The dragon’s ire more fierce than fire Laid low their towers and houses frail. The mountain smoked beneath the moon; The dwarves, they heard the tramp of doom. They fled their hall to dying fall Beneath his feet, beneath the moon. Far over the Misty Mountain grim To dungeons deep and caverns dim We must away, ere break of day, To win our harps and gold from him!

Gdzieś tam hen, ponad Gór Mglistych chłód Do jaskiń swych i starych grot Musimy iść, nim przyjdzie świt Przekleństwo z naszych skarbów zdjąć Krasnoludzki czar dawniej trwał Gdy niósł się młotów dźwięk jak dzwon W kopalniach, gdzie mrok kryje się W komnatach, w przepaściach bez dna Przodkowie królów i elficki pan Dostali od nich złoty skarb Ujrzeli blask i skradli go By zdobić miecze do ciężkich zbroi Kowale skryli światło gwiazd W srebrzystych dziełach i ognia blask W koronach by zachwycać nim Zamknęły księżyc, słońce ukryły Gdzieśtam hen ponad Gór Mglistych chłód Do jaskiń swych i ciemnych grot Musimy iść przed brzaskiem dnia Odzyskać utracony skarb Tam rzeźbił czary krasnoludzki ród I złote harfy, by później mógł We wnętrzu gór, jak niemy ptak Samotnie śpiewać wiele lat Sosny szumiały nad głowami ich I na cześć nocy jęczał wiatr Zapłonął świt i w ogniu znikł Sosny płonęły gniewem dnia Zagrzmiały dzwony w pięknym Dal Ludzie pobledli patrząc w dal Bo smoczy gniew na zawsze już Zgasił nadzieję ludzkich dusz Góra dymiła, gasł księżyca blask Słyszeli, że już nadszedł czas Uciekli, gdy przepadły sny Gdy spod stóp runęły stropy sal Gdzieśtam hen, ponad Gór Mglistych żal Do jaskiń swych i skalnych hal Nam wracać czas, odzyskać skarb Pokonać smoka i pomścić Dal!